 |
||||||||||
 |
|
 |
||||||||
 |
||||||||||
|
رشا عمران* عشرون صبية غيري (قطعة) من قال أن الألم الطويل لا يصادق الطرفة السخرية ؟ من قال أن غناء المحرومين لا يجيء عنيدا كما لو كان الصخر بحد ذاته ؟ هذه مصر في آلاف أعوامها كنت أقول لأصحابي قبل أن أفقد وعيي قبل أن أنتبه إلى الهراوات تنهال على رأسي الصغير ضغطي يتصاعد ضغطي يتصاعد جسدي يخف صوتي يعلو بالغناء مع وقع كل ضربة : (مصر يما يا بهية ،، يامو طرحة وجلابية ،، الزمن شاب وإنت شابة ،، هو رايح وإنت جيية ) خيالات لملايين الأيدي تحاول أن تبعد نباح الهراوات عني عينا صديقي تمسكان بي عيون أصحابي تحملني العقيق الأحمر يزين أذنيً و عنقي وأصابعي باب خزانتي الموارب انفتح على مصراعيه ثوبي الوردي يتسع ويتسع ويتسع لترتديه عشرون صبية معي سناء وزينب وعائشة ونوال وخديجة وريم وهدى ومي ونازك وسعاد ووفاء وفاطمة ورجاء ومها ونينار ومريم وآلين وحمدة ولينا وجودي .. ها أنا ذا سالي زهران أعلو وأعلو وأعلو وأختفي بينما شعري البري يتطاير مع الهواء مكشوفا كما الشمس ساطعا كما الحقيقة خالدا كأرض مصر. ------------ * رشا عمران, شاعرة سورية, تدير مهرجان السنديان الثقافي الذي قام في قرية الملاجة قرب طرطوس، وهي قرية الشاعر الراحل محمد عمران.
רשא עומראן* עשרים בחורות זולתי (קטע) מערבית: פרץ-דרור בנאי** מִי אָמַר שֶׁהַכְּאֵב הָאָרֹךְ אֵינוֹ מִתְיַדֵּד עִם הַבְּדִיחָה הַמַּצְחִיקָה? מִי אָמַר שֶׁשִּׁירַת הַנִּדְכָּאִים אֵינֶנָּה מַגִּיעָה בְּעַקְשָׁנוּת כְּאִלּוּ הָיְתָה סֶלַע מַמָּשׁ? זוֹהִי מִצְרַיִם בַּת אַלְפֵי הַשָּׁנִים הָיִיתִי אוֹמֶרֶת לִידִידִי לִפְנֵי שֶׁאִבַּדְתִּי אֶת הַכָּרָתִי לִפְנֵי שֶׁשַּׂמְתִּי-לֵב לָאַלּוֹת הַמִּתְנַפְּלוֹת עַל רֹאשִׁי הַקָּטָן לַחַץ הַדָּם שֶׁלִּי עוֹלֶה לַחַץ הַדָּם שֶׁלִּי עוֹלֶה גּוּפִי נַעֲשֶׂה קַל קוֹלִי עוֹלֶה בְּשִׁירָה לְפִי קֶצֶב הַמַּהֲלֻמּוֹת: (מִצְרַיִם אִמַּנּוּ הַמְּפֹאֶרֶת, בַּעֲלַת הַטָּרְחָה וְהַגָּלָבִּיָּה, הַזְּמַן הִזְדַּקֵּן וְאַתְּ צְעִירָה, הוּא לַמָּוֶת וְאַתְּ לַתְּחִיָּה) צְלָלִיּוֹת שֶׁל מִילְיוֹנֵי יָדַיִם הַמְּנַסּוֹת לְהַרְחִיק אֶת נְבִיחַת הָאַלּוֹת מִמֶּנִּי עֵינֵי יְדִידַי אוֹחֲזוֹת בִּי עֵינֵי יְדִידַי נוֹשְׂאוֹת אוֹתִי הָאָכְטִיס הָאָדֹם מְקַשֵּׁט אֶת אָזְנַי וְצַוָּארִי וְאֶצְבְּעוֹתַי דֶּלֶת אֲרוֹנִי הַפָּתוּחַ נִפְתַּחַת לְכָל רָחְבָּהּ שִׂמְלָתִי הַוְּרֻדָּה מִתְרַחֶבֶת וּמִתְרַחֶבֶת וּמִתְרַחֶבֶת שֶׁתִּלְבַּשְׁנָה אוֹתָהּ עֶשְׂרִים בַּחוּרוֹת בְּיַחַד אִתִּי סַנָאאְ וְזַיְנָבְּ וְעַאאִישָׁה וְנָוָאל וְחָ'דִיגָ'ה וְרִים וּמֵי וְנָאזֶק וְסוּעֲאד וּוָפָאְא וּפָאטִימָה וְרַגַּ'אאְ וּמַהָא וְנִינָאר וּמִרְיָם וְאַלִין וְחָמְדָה וְלִינָה וְג'וּדִּי... הִנֵּה אֲנִי "סַלִי זָהְרָאן" עוֹלָה וְעוֹלָה וְעוֹלָה וְנֶעֱלֶמֶת בְּעוֹד שֶׁשְּׂעָרִי הַלֹּא מְבֻיָּת מִתְעוֹפֵף בָּאֲוִיר בּוֹהֵק כְּמוֹ הָאֱמֶת נִצְחִי כְּאַדְמַת מִצְרַיִם. ------------ * רשא עומראן, משוררת סורית; מנהלת פסטיבל התרבות אלסנדיאן המתקיים מדי שנה בכפר הולדתו של המשורר מוחמד עומראן המלאג'ה שבמחוז טרטוס. ** המקור: עתון 77, גליון 352, שבט-אדר תשע"א, פברואר-מרץ 2011.
|
4/4/2011 |
