A la veille de Yom HaShoah
Le train « de la Méduse »
Par Haïm-Vidal SEPHIHA*, (Paris)
POUR MOI, LE MOIS DE JANVIER EST UN MOIS DE DEUIL, parce que, il y a exactement 60 ans, j’agonisais assis sur un tas de cadavres bien secs, sur lesquels je me trouvais à l'abri des vivants , qui se faisaient la guerre pour une miette de pain dans ce wagon ouvert du train que j’ai baptisé « de la Méduse », couvert abondamment de couvertures abandonnées par les morts, qu'elles fussent pouilleuses ou ensanglantées , et m'efforçais d’économiser mes forces, espérant m’en sortir malgré la faim/fin , le froid et mon état de mort-vivant, m’accrochant à ce 28 janvier, comme un noyé à une planche, allant me répétant « mais non, mais non, Vidal tu ne vas pas crever le jour de tes 22 ans!?... mais non, mais non, Vidal tu ne vas pas crever le jour de tes 22 ans!? » et ce, tant éveillé que dans mon sommeil, sommeil bientôt habité par les plus beaux rêves de ma vie, il va de soi de compensation.
-------------
* Texte publié le mois de Janvier 2005

Auschwitz - La Libération - 27.1.1945
Komemorasion de la Shoa
en djudezmo (judéo-espagnol)
Enero 1945
TRENOS DE LA MEDUZA
Para mi, kada anyo, el mes de djenayo es mi mes de luto, este anyo, ainda mas. Sesenta anyos atras, en djenayo de 1945, estava sentado sovre un monton de puerpos, en estos trenos de la muerte, ke yo yamo DE LA MEDUZA, komo « Le radeau de la Méduse », yendo de kampo en kampo asigun la veluntad de los SS, ke bushkavan un lugar ande vaziar muestros restos.
Estonses, yo echava las ultimas bokeadas, agonizava ensima de este monton de kalavrinas resekas, mamparado de los bivos, ke gerreavan entre eyos por una migaja de pan, en este vagon avierto, muy bueno kuvierto kon las kolchas abandonadas, por los muertos, afilu ke fueran empiojadas o ensangrentadas, i me esforsava de ekonomizar mis fuersas, esperando salir a bash malgrado la ambre, el friyo i mi hal de muerto/bivo, aferrandome a este 28 de djenayo, komo un aogado a una tavla, i iva diziendome, « Ama no, ama no, Vidal, no vas a morirte djusto el diya de tus 22 anyos ! » « Ama no, ama no, Vidal, no vas a morirte djusto el diya de tus 22 anyos ! » I esto, despierto o durmiendo, un suenyo ke fue presto povlado por los eshuenyos mas ermozos de mi vida, siguro, de kompensasion.
Conmemorar la Shoah
en espanol
Enero 1945
TRENOS DE LA MEDUZA
PARA MI, EL MES DE ENERO ES UN MES DE LUTO, porque hace exactamente 60 años, yo agonizaba sentado sobre un montón de cadáveres resecos, encima de los cuales estaba protegido de los vivos, que guerreaban entre ellos por una migaja de pan en ese vagón abierto del tren que he llamado « de la Medusa », bien cubierto con las mantas abandonadas por los muertos, aunque fueran piojosas o ensangrentadas, y me esforzaba en ahorrar mis fuerzas, esperando salir de allí a pesar del hambre/fin, del frío y de mi estado de muerto en vida, agarrándome a ese 28 de enero, como un ahogado a una tabla, e iba repitiéndome “pero que no, pero que no, Vidal, no querrás morir justo en el día de tus 22 años? pero que no, pero que no, Vidal, no querrás morir justo en el día de tus 22 años? Y esto, despierto o durmiendo, un dormir que fue rápidamente poblado por los sueños más bonitos de mi vida, está claro, de compensación.
----------
Haïm-Vidal à la radio-télévision espagnole le 27/01/09
http://www.rtve.es/alacarta/la2/abecedario/S.html#396453
|
4/15/2009
|